De laatste tijd lees ik steeds vaker berichten van vrouwen die vragen om een ‘veilige’ man die hen leidt in een relatie. Ja, ik snap dat ze moe zijn van alle ballen in de lucht houden, maar zit hier niet nog iets anders achter?
Je bent er niet wanneer je tegen je partner zegt dat hij alle beslissingen moet gaan maken. Het lijkt er dan op dat je achterover kunt leunen, maar ik vraag me af of er dan echt rust komt. Hij heeft toch echt jouw input nodig om de goede richting te vinden die werkt voor jullie allebei.
Wanneer ik mij verdiep in de dynamiek die er speelt tussen wat het mannelijke en vrouwelijke genoemd wordt, is voorgaande toch echt een dynamiek waar in moet worden samengewerkt. Ware het niet dat e.e.a. volkomen uit balans is getrokken door de invloed van opgelegde man/vrouw beelden in onze maatschappij. De huidige stand van zaken rondom relaties is daar een perfecte duiding van. Het behoeft volgens mij weinig toelichting dat het vrouwelijke nog maar een miniem plaatsje wordt toebedeeld in onze samenleving. Zeker, “middeleeuwse praktijken” als heksenverbranding zijn niet meer actueel, maar er is nog lang geen sprake van balans. En dat is , mijns inziens , duidelijk zichtbaar in onze samenleving. En een plek waar dit zeker zichtbaar is, zijn relaties. Het aantal mensen zonder een partnerrelatie neemt alleen nog maar toe. In bestaande relaties begrijpt men elkaar vaak niet meer. Is dit omdat we echt zoveel van elkaar verschillen, of is dit omdat we tegen onze natuur in zijn gaan leven ? Seksualiteit is verworden tot het naspelen van een pornofilmpje, sportscholen en de schoonheidsbranche vieren hoogtijdagen. Er zijn vele dating apps en genoeg content welke benoemen hoe je je kunt gedragen om die ene man of vrouw aan te trekken. En toch stijgt het aantal scheidingen nog steeds. Relatieperikelen lijken normaal. Komen mannen van Mars en vrouwen van Venus? Volgens mij worden we nog altijd geboren op Aarde ,maar worden we gescheiden door conditioneringen. Aangeleerde ideeën die gaan over hoe we ons dienen te gedragen afhankelijk van welk type lichaam we meekrijgen bij onze geboorte. Die soms zeer tegen onze ware natuur in gaan. En dat laatste, daar ligt volgens mij een sleutel.
Heeft het vrouwelijke de leiding nodig van het mannelijke? Wanneer we allebei onze natuurlijke rol vervullen is er geen sprake van “leiding” volgens mij. Niet in de context zoals deze onderwezen wordt in onze maatschappij. Het mannelijke beschermt, verdedigd en belichaamt de rationele kant en het vrouwelijke begeleid de , emotionele, intieme en intuïtieve zijde van de relatie. Misschien nog wel een lange weg die we hier in af moeten leggen. Onderdeel hier van is volgens mij de herontdekking van de kracht van vrouwelijkheid. Ook in de man, maar daarover later meer.
Recente reacties