Of liever gezegd, het ontbreken daar van….Hoe is dat zichtbaar? Wel…,waar zal ik beginnen? Weet je, eigenlijk begint het al bij de geboorte, of zelfs daarvoor al. Waar in vroegere tijden zwangerschap en geboorte een vrouwenzaak was ,is dat nu vrijwel niet meer zo. De medicalisering van zwangerschap en geboorte is in mijn beleving echt wel een mannelijk ding. Überhaupt, de gezondheidszorg , maar daar over later meer. Waar vrouwen nog lang wel in hun kracht stonden op dit gebied, is ook dat stuk onder controle genomen door de mannelijke blik. O zeker, in sommige gevallen is medische begeleiding een zegen, maar grotendeels is dat niet nodig. Daarna volgen allerlei opvoedadviezen. Staan ouders bij het minste geringste bij de huisarts op de stoep. Het consultatiebureau. Veel vrouwen zijn het vertrouwen op hun lichaam verloren. Volgen hun intuïtie niet meer. Zijn ook niet zo grootgebracht. Veel kennis is ook verloren gegaan door de tijden heen. de tijd om van uit rust ,ontspanning en gevoel bezig te zijn met je kind is er ook weinig meer. Door hoge kosten van levensonderhoud moeten beide ouders werken en gaat hun kind naar de kinderopvang. Want door het individualisme staan veel ouders er alleen voor. Dan volgt de schoolperiode , of eigenlijk eerst de peuterspeelzaal. Waar peuters toetsen moeten doen en voorbereid worden op het basis onderwijs. Veel aandacht voor het cognitieve stuk. Kinderen leren alleen nog vertrouwen op hun ratio. Je emoties, je intuïtie, je binnenwereld wordt veelal vermeden en soms afgestraft. Klaargestoomd voor de maatschappij waar ratio koning is. En eigenlijk is zelf denken niet de bedoeling. Na de schoolperiode ga je vaak werken. Vaak in banen waar het cognitieve de leidraad is. Waar hard werken de bedoeling is ongeacht hoe je je voelt. Gericht op de 24 uurs cyclus van het mannenlichaam. Terwijl het vrouwen lichaam een heel ander cyclus heeft. Gezondheidszorg is gericht op symptoombestrijding, de economie op groei.
Er zijn meer zieken dan ooit. Burn-out is een veel gehoorde situatie. Onze kinderen moeten jaren lang wachten op een huis. Ontbossing, vervuiling, oorlog, eenzaamheid, need i go on? De mensheid is uit balans en flink ook. En ik vraag mij af: zou het kunnen dat het uitbannen van het vrouwelijke hier een rol in speelt? We hebben het nauwelijks door volgens mij. Wat er nodig is in mijn beleving is dat vrouwen zich weer bewust worden van hun kracht. Dat mannen weer hun emoties mogen voelen en tonen. Intuïtie, verbinding en samen leven, dat brengt balans. Ben ik een idealist? vast en zeker. Maar ook een realist, want zoals t nu gaat komt t ook niet goed.
Recente reacties